10 Hormonen Die Verantwoordelijk Zijn Voor Gewichtstoename Bij Vrouwen

2024 Auteur: Cecilia Ryder | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 14:21

Komt u aan terwijl u gezond eet en regelmatig sport? Vind je het moeilijk om dat hardnekkige vet kwijt te raken? Het wordt tijd dat u uw hormoonspiegels controleert.

Hormonale onbalans is een van de belangrijkste oorzaken van gewichtstoename. Hormonen spelen een grote rol bij het reguleren van het metabolisme, het in stand houden van de homeostase van het lichaam (een zelfregulerend proces om lichaamsfuncties in evenwicht te brengen), reproductieve gezondheid en gewichtsbehoud (1).

Vrouwen zijn gevoeliger voor hormonale onbalans en hebben de neiging om meer aan te komen (2). Dus, welke hormonen zijn de schuldige?

In dit artikel bespreken we de hormonen die verantwoordelijk zijn voor gewichtstoename en hoe ze metabolisme, honger en verzadiging regelen. Blijf lezen!

Inhoudsopgave

• Zorgt hormonale onbalans ervoor dat u aankomt?
• Welke hormonale onevenwichtigheden leiden tot gewichtstoename?
• Symptomen van hormonale gewichtstoename
• Veroorzaakt hormoonsuppletietherapie (HRT) gewichtstoename?
• Hoe hormonale gewichtstoename te verliezen

Zorgt hormonale onbalans ervoor dat u aankomt?

Hormonen beïnvloeden, samen met uw levensstijl, uw eetlust, verzadiging, metabolisme en gewicht (3).

Stress, leeftijd, genen en slechte levensstijlkeuzes kunnen uw hormonale balans verstoren en leiden tot een traag metabolisme, indigestie en oncontroleerbare honger. Dit leidt uiteindelijk tot gewichtstoename.

Laten we dus eens kijken welke hormonen gewichtstoename veroorzaken.

Welke hormonale onevenwichtigheden leiden tot gewichtstoename?

1. Schildklier

De schildklier is een vlindervormige klier aan de basis van de nek. Het is verantwoordelijk voor het vrijgeven van drie hormonen: trijoodthyronine (T3), thyroxine (T4) en calcitonine (4).

T3 en T4 zijn voornamelijk verantwoordelijk voor het reguleren van de lichaamstemperatuur en het metabolisme. Ze spelen ook een belangrijke rol bij het reguleren van het vet- en glucosemetabolisme, voedselinname en vetoxidatie (het proces van het afbreken van vetmoleculen) (5), (6).

Onevenwichtigheden in de schildklierhormonen veroorzaken een medische aandoening die hypothyreoïdie wordt genoemd (onderactieve schildklier). Hypothyreoïdie wordt geassocieerd met een verminderde stofwisseling en lichaamstemperatuur en een hogere BMI (6).

Milde schildklierdisfunctie kan leiden tot gewichtstoename en is een mogelijke risicofactor voor obesitas (6).

Hypothyreoïdie leidt tot waterophoping, en niet tot vet, waardoor je er mollig uitziet. Ernstige hypothyreoïdie kan leiden tot oedeem (waterophoping in het gezicht) (7). U kunt 5-10 pond of meer krijgen als uw gewichtstoename alleen te wijten is aan een onbalans in het schildklierhormoon.

Een gezonde levensstijl kan tot gewichtsverlies leiden en uw lichaamssamenstelling en schildklierfunctie verbeteren (8).

2. Leptin

Leptine wordt voornamelijk uitgescheiden door vetcellen (adipocyten). Het reguleert het energieverbruik, de eetlust en de voedselinname (9), (10).

Uw levensstijl en voeding spelen een sleutelrol bij het reguleren van de leptinespiegel en uw lichaamsgewicht. Een onderzoek bij ratten wees uit dat het eten van bewerkte en fastfood, met suiker gezoete dranken en te veel fructose kan leiden tot leptineresistentie en bijgevolg tot obesitas (11).

Naarmate u meer fructosebevattend voedsel consumeert, wordt er meer vet verzameld en wordt er meer leptine uitgescheiden. Dit maakt op zijn beurt uw lichaam ongevoelig voor leptine en uw hersenen ontvangen het signaal om te stoppen met eten niet meer. Dit leidt uiteindelijk tot gewichtstoename (12).

3. Insuline

Insuline, een peptidehormoon dat wordt uitgescheiden door de bètacellen van de alvleesklier, reguleert de bloedglucosespiegel.

Een onbalans in de voeding, lichamelijke inactiviteit en overconsumptie van bewerkte voedingsmiddelen, alcohol en kunstmatig gezoete dranken, en tussendoortjes op ongezond voedsel kunnen leiden tot obesitas en insulineresistentie.

Insulineresistentie verhoogt de afscheiding van endogene insuline (de insuline die wordt uitgescheiden door de alvleesklier), wat leidt tot gewichtstoename door het metabolisme van glucose te veranderen (13).

Leefstijlmanagement, het controleren van uw hormonale niveaus en lichaamsbeweging zijn essentieel om insulineresistente obesitas te voorkomen.

4. Ghreline

Ghreline is een orexigeen (honger-stimulerend) hormoon dat uw eetlust en voedselopname stimuleert en de vetafzetting verhoogt.

Het wordt voornamelijk door de maag uitgescheiden als reactie op voedsel. Uw maag scheidt ghreline af als het leeg is en vermindert de productie kort na een maaltijd (14).

Na een maaltijd is de mate van onderdrukking van ghreline lager bij obese personen in vergelijking met personen met een normale BMI. Dit resulteert in te veel eten, wat leidt tot verdere gewichtstoename (15).

5. Oestrogeen

Zowel hoge als lage oestrogeenspiegels kunnen bij vrouwen tot gewichtstoename leiden.

Hoge niveaus van oestrogeen bevorderen de vetafzetting, terwijl lage niveaus (vooral tijdens de menopauze) leiden tot opstapeling van visceraal vet, vooral in het lagere gebied (16).

Studies hebben aangetoond dat verhoogde uitscheiding van oestron, oestradiol en vrij oestradiol allemaal geassocieerd is met een verhoogde BMI bij postmenopauzale vrouwen (17).

Het oestrogeengehalte is negatief geassocieerd met de totale fysieke activiteit. Hoe actiever u bent tijdens de menopauze, hoe beter u uw gewichtstoename kunt beheersen (18).

6. Cortisol

Cortisol is een steroïde hormoon dat wordt geproduceerd door de bijnieren. Het wordt voornamelijk uitgescheiden als u gestrest, depressief, angstig, nerveus, boos, lichamelijk gewond bent, enz.

Consumptie van voedingsmiddelen met een hoge glycemische index, chronische stress en slaapgebrek leiden tot een toename van de cortisolproductie. Een hoge cortisolspiegel veroorzaakt vetophoping in de buikstreek. Deze vicieuze cirkel is een van de belangrijkste oorzaken van gewichtstoename (19), (20).

7. Testosteron

Testosteron is een mannelijk geslachtshormoon, maar wordt bij vrouwen ook in geringe mate uitgescheiden door de eierstokken.

Testosteron helpt bij het verbranden van vet, versterkt botten en spieren en verbetert het libido (21). Insulineresistentie als gevolg van toegenomen vetweefsel leidt tot een verminderde circulatie van het geslachtshormoonbindende globuline (SHBG) (een eiwit dat geslachtshormonen bindt). Dit veroorzaakt een verlaging van het testosteronniveau en een toename van de vetophoping (22).

Veranderingen in levensstijl, testosterontherapie en regelmatige lichaamsbeweging kunnen dit hormoon helpen behouden en tot gewichtsverlies leiden.

8. Progesteron

Dit vrouwelijke reproductieve hormoon helpt lichaamsfuncties te behouden en reproductieve gezondheid te beheren.

Progesteronhormoonspiegels dalen tijdens de menopauze, acute stress en het gebruik van anticonceptiepillen.

Een onderzoek bij hamsters wees uit dat een normaal progesteronspiegel de vetmassa helpt verlagen (23).

Een ander onderzoek bij mensen concludeerde dat oestrogeen-progesterontherapie de accumulatie van buikvet helpt verminderen, de insulinegevoeligheid verbetert en de progressie van type 2-diabetes vertraagt (24).

Regelmatige lichaamsbeweging, stressmanagement en een gezonde levensstijl kunnen helpen bij het reguleren van uw progesteronspiegels en gewichtstoename.

9. Melatonine

Melatonine is een hormoon dat wordt uitgescheiden door de pijnappelklier. Het reguleert het circadiane ritme, dwz het slaap- en stijgingspatroon. Het melatonineniveau in het lichaam stijgt meestal van 's avonds tot' s avonds laat en ebt in de vroege ochtend (25).

Een slechte slaapkwaliteit verlaagt het melatoninegehalte, wat leidt tot minder lichamelijke activiteit, stress veroorzaakt en de aanmaak van cortisol (een stresshormoon) stimuleert. Dit verhoogt het glucosemetabolisme en verlaagt het adiponectinegehalte (een eiwithormoon dat de afbraak van vet bevordert), wat leidt tot gewichtstoename (26), (27).

Lage melatoninespiegels en slechte slaapkwaliteit verhogen de calorie-inname 's nachts, wat opnieuw verband houdt met gewichtstoename en een verhoogde BMI (28).

10. Glucocorticoïden

Glucocorticoïden zijn steroïde hormonen die de insulinegevoeligheid en vetzuursynthese reguleren. Een onbalans in de glucocorticoïdenspiegels veroorzaakt gewichtstoename en insulineresistentie.

Een onderzoek bij ratten wees uit dat de centrale toediening van glucocorticoïden de voedselopname en de toename van het lichaamsgewicht verhoogt (29).

Nu u weet welke hormonen leiden tot gewichtstoename, gaan we eens kijken naar de symptomen waar u op moet letten.

Symptomen van hormonale gewichtstoename

Het meest voorkomende symptoom van hormonale onbalans is gewichtstoename, wat kan leiden tot:

• Lethargie
• Vermoeidheid
• Moeite met slapen
• Hoofdpijn
• Depressie
• Indigestie
• Verandering in eetlust
• Droge huid
• Opgezwollen gezicht
• Ongerustheid
• Seksuele disfunctie

Raadpleeg daarom een arts als u met een van de bovenstaande symptomen wordt geconfronteerd en ga voor een routinematige hormonale controle voor een goed beheer.

Laten we een andere veelgestelde vraag beantwoorden die mensen hebben over hormonale gewichtstoename.

Veroorzaakt hormoonsuppletietherapie (HRT) gewichtstoename?

Niet alle hormonale therapie leidt tot gewichtstoename. Hormonen die steroïdaal van aard zijn, kunnen centrale vetophoping veroorzaken, maar het bewijs om dit te ondersteunen is variabel en niet overtuigend.

Een studie gepubliceerd in Fertility and Sterility wees uit dat postmenopauzale vrouwen die een oestrogeen- en progestagetherapie kregen, in geringe mate een toename van het lichaamsgewicht en de vetmassa ervoeren (30).

Enkele onderzoeken stellen ook dat continue hormoontherapie geen significante veranderingen in gewicht veroorzaakt (31), (32).

Raadpleeg dus een arts als u last heeft van gewichtstoename. Door regelmatig een hormonale test met een volledig profiel te laten doen, kunt u uw gewicht onder controle houden.

Dit is wat u kunt doen om het gewicht te verliezen dat wordt veroorzaakt door hormonale onbalans.

Hoe hormonale gewichtstoename te verliezen

De beste manier om uw hormonale onbalans onder controle te houden, is door middel van regelmatige controles, levensstijlbeheer en medicatie daarvoor. Hier is wat u kunt doen om uw gewicht op dit moment onder controle te houden.

• Laat bloedtesten doen als u een ongewenste gewichtstoename ervaart.
• Eet geen bewerkte voedingsmiddelen, alcohol, snacks laat op de avond, beluchte en kunstmatig gezoete dranken, enz.
• Slaap goed en vredig. Studies hebben aangetoond dat een korte slaapduur ghreline verhoogt en leptine in het lichaam verlaagt, wat resulteert in gewichtstoename (33).
• Blijf gehydrateerd om gezond te blijven.
• Vul je bord met veel verse groenten, volle granen en fruit.
• Train regelmatig en verbrand meer calorieën.
• Besteed elke dag een uur aan diepe ademhaling, yoga en meditatie om stress te verminderen.

Gevolgtrekking

Hormonale onbalans kan het moeilijk maken om af te vallen. Raadpleeg een arts als u het moeilijk vindt om af te vallen, zelfs na het volgen van een gezonde levensstijl en dieet.

Om hormonale onbalans te behandelen, wordt geadviseerd om uw hormonale profiel elk kwartaal te controleren, een gezonde levensstijl te leiden en te sporten om meer calorieën te verbranden.

Antwoorden van experts op vragen van lezers

Hoe kom ik af van hormonaal buikvet?

Als u hormonaal buikvet heeft, laat dan uw insuline- en steroïdenspiegels controleren. Eet gezond, oefen regelmatig en neem de juiste medicatie als er sprake is van hormonale onbalans.

Welk hormoon helpt je om af te vallen?

Als u de juiste controle heeft over de honger-verzadigingshormonen, dwz ghreline en leptine, kunt u gemakkelijk op gewicht blijven.

Kan ik hormonaal aankomen na de leeftijd van 50?

Als u in de menopauze bent of in de peri-menopauze bent, kunt u na 50 gewichtstoename aankomen. Oestrogeen is het hormoon dat uw gewicht op dit moment reguleert. Door de menopauze daalt uw oestrogeenspiegel, waardoor er vetophoping rond uw buik en onderbuik ontstaat.

33 bronnen

Stylecraze heeft strikte inkooprichtlijnen en vertrouwt op collegiaal getoetste onderzoeken, academische onderzoeksinstellingen en medische verenigingen. We vermijden het gebruik van tertiaire verwijzingen. U kunt meer te weten komen over hoe we ervoor zorgen dat onze inhoud accuraat en actueel is door ons redactionele beleid te lezen.

• Fysiologie, endocriene hormonen, Amerikaanse National Library of Medicine, National Institutes of Health.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK538498/

• Lovejoy, J C. "De invloed van geslachtshormonen op obesitas gedurende de levensduur van een vrouw." Journal of Women's Health vol. 7,10 (1998): 1247-56.

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/9929857

• Schwarz, Neil A et al. "Een overzicht van strategieën voor gewichtsbeheersing en hun effecten op de regulatie van hormonale balans." Journal of nutrition and metabolism vol. 2011 (2011): 237932. doi: 10.1155 / 2011/237932

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3147122/

• Fysiologie, schildklierhormoon, US National Library of Medicine, National Institutes of Health.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK500006/

• Hoe werkt de schildklier? Instituut voor kwaliteit en efficiëntie in de gezondheidszorg, Amerikaanse National Library of Medicine, National Institutes of Health.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK279388/

• Sanyal, Debmalya en Moutusi Raychaudhuri. "Hypothyreoïdie en obesitas: een intrigerende link." Indian journal of endocrinology and metabolism vol. 20,4 (2016): 554-7. doi: 10.4103 / 2230-8210.183454

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4911848/

• Kinoshita, Hiroyuki et al. "Ernstige hypothyreoïdie geassocieerd met de mate van oedeem bij een patiënt met nefrose." Clinics en praktijk vol. 1,3 e78. 13 oktober 2011, doi: 10.4081 / cp.2011.e78

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3981359/

• Radetti, G et al. "Veranderingen in levensstijl verbeteren de lichaamssamenstelling, de schildklierfunctie en de structuur bij zwaarlijvige kinderen." Journal of endocrinological research vol. 35,3 (2012): 281-5. doi: 10.3275 / 7763

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/21623157

• Ahima, Rexford S. "De rol van leptine bij obesitas en gewichtsverlies opnieuw bekijken." The Journal of clinical research vol. 118,7 (2008): 2380-3. doi: 10.1172 / JCI36284

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2430504/

• Izadi, Vajiheh et al. "Inname via de voeding en leptineconcentraties." ARYA atherosclerose vol. 10,5 (2014): 266-72.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4251481/

• Shapiro, Alexandra et al. "Fructose-geïnduceerde leptineresistentie verergert de gewichtstoename als reactie op daaropvolgende vetrijke voeding." Amerikaans tijdschrift voor fysiologie. Regulerende, integratieve en vergelijkende fysiologie vol. 295,5 (2008): R1370-5. doi: 10.1152 / ajpregu.00195.2008

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/18703413

• Ahima, Rexford S. "De rol van leptine bij obesitas en gewichtsverlies opnieuw bekijken." The Journal of clinical research vol. 118,7 (2008): 2380-3. doi: 10.1172 / JCI36284

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2430504/

• Insulineresistentie, Amerikaanse National Library of Medicine, National Institutes of Health.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK507839/

• Cummings, DE et al. "Een preprandiale stijging van de plasma-ghreline-niveaus suggereert een rol bij het starten van maaltijden bij mensen." Diabetes vol. 50,8 (2001): 1714-9. doi: 10.2337 / diabetes.50.8.1714

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/11473029

• Makris, Marinos C et al. “Ghreline en obesitas: hiaten identificeren en mythen wegnemen. Een herwaardering. In vivo (Athene, Griekenland) vol. 31,6 (2017): 1047-1050. doi: 10.21873 / invivo.11168

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5756630/

• Brown, LM en DJ Clegg. "Centrale effecten van estradiol bij de regulering van voedselinname, lichaamsgewicht en adipositas." The Journal of steroïde biochemie en moleculaire biologie vol. 122,1-3 (2010): 65-73. doi: 10.1016 / j.jsbmb.2009.12.005

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2889220/

• Cleary, Margot P en Michael E Grossmann. "Minireview: Obesitas en borstkanker: de oestrogeenverbinding." Endocrinology vol. 150,6 (2009): 2537-42. doi: 10.1210 / en.2009-0070

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2689796/

• McTiernan, Anne et al. "Relatie van BMI en fysieke activiteit met geslachtshormonen bij postmenopauzale vrouwen." Obesitas (Silver Spring, Md.) Vol. 14,9 (2006): 1662-77. doi: 10.1038 / oby.2006.191

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/17030978

• . van der Valk, Eline S et al. "Stress en obesitas: zijn er meer vatbare individuen?" Huidige obesitasrapporten vol. 7,2 (2018): 193-203. doi: 10.1007 / s13679-018-0306-y

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5958156/

• Rossum, Elisabeth FC van. "Obesitas en Cortisol: nieuwe perspectieven op een oud thema." Wiley Online Library, John Wiley & Sons, Ltd, 23 februari 2017, onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1002/oby.21774.

  onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1002/oby.21774

• Fysiologie, testosteron, Amerikaanse National Library of Medicine, National Institutes of Health.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK526128/

• Fui, Mark Ng Tang et al. "Verlaagd testosteron bij mannelijke obesitas: mechanismen, morbiditeit en management." Aziatisch tijdschrift voor andrologie vol. 16,2 (2014): 223-31. doi: 10.4103 / 1008-682X.122365

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3955331/

• Bhatia, AJ en GN Wade. "Progesteron kan de gewichtstoename en de adipositas bij Syrische hamsters met ovariëctomie verhogen of verlagen." Fysiologie en gedrag vol. 46,2 (1989): 273-8. doi: 10.1016 / 0031-9384 (89) 90267-9

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/2602469

• "Gewichtstoename tijdens de menopauze begrijpen." Taylor & Francis, www.tandfonline.com/doi/full/10.3109/13697137.2012.707385

• Grivas, Theodoros B en Olga D Savvidou. "Melatonine het" licht van de nacht "in de menselijke biologie en idiopathische scoliose bij adolescenten." Scoliose vol. 2 6. 4 april 2007, doi: 10.1186 / 1748-7161-2-6

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1855314/

• Gupta, Neeraj K et al. "Wordt obesitas geassocieerd met een slechte slaapkwaliteit bij adolescenten ?." Amerikaans tijdschrift voor menselijke biologie: het officiële tijdschrift van de Human Biology Council vol. 14,6 (2002): 762-8. doi: 10.1002 / ajhb.10093

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/12400037

• Patel, Sanjay R en Frank B Hu. "Korte slaapduur en gewichtstoename: een systematische review." Obesitas (Silver Spring, Md.) Vol. 16,3 (2008): 643-53. doi: 10.1038 / oby.2007.118

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2723045/

• Greer, Stephanie M et al. "De impact van slaapgebrek op het verlangen naar voedsel in het menselijk brein." Nature Communications vol. 4 (2013): 2259. doi: 10.1038 / ncomms3259

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3763921/

• Veyrat-Durebex, Christelle, et al. "Centrale glucocorticoïdtoediening bevordert gewichtstoename en verhoogde expressie van 11β-hydroxysteroïde dehydrogenase type 1 in wit vetweefsel." PLOS ONE, Public Library of Science, journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0034002.

  journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0034002

• Reubinoff, BE et al. "Effecten van hormoonvervangingstherapie op gewicht, lichaamssamenstelling, vetverdeling en voedselinname bij vroege postmenopauzale vrouwen: een prospectieve studie." Vruchtbaarheid en onvruchtbaarheid vol. 64,5 (1995): 963-8. doi: 10.1016 / s0015-0282 (16) 57910-2

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/7589642

• Guthrie, JR et al. "Gewichtstoename en de menopauze: een prospectieve studie van 5 jaar." Climacteric: het tijdschrift van de International Menopause Society vol. 2,3 (1999): 205-11. doi: 10.3109 / 13697139909038063

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/11910598

• Norman, RJ et al. "Oestrogeen- en progestageen hormoonsubstitutietherapie voor peri-menopauzale en postmenopauzale vrouwen: verdeling van het gewicht en lichaamsvet." De Cochrane-database met systematische reviews, 2 (2000): CD001018. doi: 10.1002 / 14651858. CD001018

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/10796730

• Taheri, Shahrad et al. "Korte slaapduur wordt geassocieerd met verminderde leptine, verhoogde ghreline en verhoogde body mass index." PLoS medicijn vol. 1,3 (2004): e62. doi: 10.1371 / journal.pmed.0010062

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC535701/